З распаўсюджваннем хрысьціянства да Купалля быў прымеркаваны дзень нараджэння Іаана Хрысьціцеля. Сугучнасць слоў "купала" і "купаць", "апускаць у ваду" ў народнай свядомасці прывяла да змяшэння ў назве свята – Іван Купала.
Ноч на Івана Купалу адзначалася ў ноч на 24 чэрвеня. У Юлiянскім календары адбыўся зрух на 6-7 ліпеня паводле Грыгарыянскага календара і цяпер часта Купалле адзначаюць у гэты час.

З Купаллем звязана шмат легенд і паданняў. Верылі, што ў гэтую ноч рэкі сьвецяцца асаблівым святлом, а ў іх водах купаюцца русалкі. Па зямлі ходзяць ведзьмы, чарадзеі і духі, якія імкнуцца нашкодзіць чалавеку, расьліны і жывёлы размаўляюць, а сонца на золку "гуляе". Убачыць гэтыя цуды, зразумець мову звяроў і птушак можна з дапамогай кветкі папараці,  якая зацвітае, згодна з павер'ямі, усяго на імгненне раз на год. Яна давала незвычайную здольнасць бачыць будучыню і знаходзіць усе схаваныя скарбы сьвету, але раздабыць яе мог толькі вельмі смелы чалавек.

Пошук "папараць-кветкі" – адзін з самых таямнічых рытуалаў купальскай ночы.

На Купалле нашыя продкі праводзілі шмат сімвалічных абрадаў:
збор лекавых расьлін, якія набывалі ў гэту ноч асаблівую сілу;
рытуал ачышчэння агнём праз купальскае вогнішча (праз яго людзі скакалі, у ім спальвалі кола-"сонца", адзенне хворых, старыя рэчы);
варажба на будучае па пушчаных па вадзе купальскіх вянках;
абрадавая вячэра;
​​​​​​​ рытуалы аховы дамоў і палёў ад нячыстай сілы;
​​​​​​​ прашэнне багатага ўраджаю і дастатку;
​​​​​​​ абрадавыя песні і карагоды, шумныя вясёлыя гульні;
​​​​​​​ рытуал ачышчэння вадой на ўзыходзе сонца, умыванне расой.